zondag 13 maart 2016

Informatie voor mondeling

Boekenlijst

1
Sara Burgerhart, Betje Wolff & Aagje Deken
2
Max Havelaar, Multatuli
3
Karel en de Elegast
4
Jephta, Vondel
5
Eva, Carry van Bruggen
6
Kaas, Willem Elsschot
7
De Aanslag, Harry Mulisch
8
De wandelaar, Adriaan van Dis
9
Roxy, Esther Gerritsen
10
De laatkomer, Dimitri Verhulst
11
Neem een Geit, Claudia de Breij
12
Is dit een mens, Primo Levi
13
Erik of het klein insectenboek, Godfriend Bomans
14
Het sadistische universum 1,Willem Frederik Hermans
15
De reunie, Simone van der Vlugt
16
De verdronkene, margriet de moor























Voorkeursboeken
De wandelaar, Kaas, De laatkomer en Is dit een mens

Rode draad



Dit is een poging om alle 16 boeken aan elkaar te praten, het heeft wat creativiteit gekost maar hier is het resultaat:

Om te beginnen met de Aanslag van Harry Mulisch. In dit boek staat het thema oorlog centraal, het hele boek speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog en de titel de aanslag is een verwijzing naar de moord op een NSB’er. Als je aan oorlog denkt dan denk je natuurlijk aan soldaten, maar als je ver terug in de tijd gaat toen waren er nog geen soldaten maar waren er ridders te paard. Dit leidt ons naar het tweede boek, Karel en de Elegast, in dit boek gaat een koning verkleed als ridder op een rooftocht. Op zijn tocht komt hij Elegast tegen. De koning verkleed als ridder stelt vervolgens voor om zich zelf te overvallen, maar Elegast ziet dat niet zitten omdat hij daar verbannen is door de koning, en de koning trouw wil blijven. Voor hem is de koning als een god die voor hem centraal staat. In het boek Jephta geschreven door Joost van den Vondel staat niet een koning maar god centraal, en dan is het volgende bruggetje naar het boek Eva van Carry van Bruggen niet moeilijk te leggen.

Volgens het scheppingsverhaal is de beschaving namelijk begonnen bij twee mensen, Adem en inderdaad Eva. Het boek Eva is geschreven tijdens de opkomst van het socialisme, dat gebaseerd is op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Dit socialisme sluit dan ook naadloos aan bij het Max Havelaar keurmerk, dat wordt gegeven aan producten waar boeren een eerlijke prijs voor krijgen.

Het boek Max Havelaar van Max Multatuli gaat over een koffie handelaar. Deze handelaar gaat het gelukkig beter af dan Frans Laarmans in Kaas geschreven door Willem Elsschot. Frans Laarmans is een arbeider op een scheepswerf en heeft een weinig spannend leven. Hij wil dat veranderen door een handelaar te worden. Maar dit lukt steeds maar niet en het ziet er steeds uitzichtlozer voor hem uit. Uitzichtloos kan je ook het leven noemen van Primo Levi die in een concentratie kamp in Auschwitz gezeten heeft en zijn ervaringen daarvan in Is dit een mens heeft opgeschreven. Dit uitzichtloze en een leven vol tegenslagen is ook voor Sara Burgerhart in het boek De historie van Mejuffrouw Sara Burgerhart door Betje Wolff & Aagje Deken van toepassing, waarin het leven van Sara Burgerhart, een wees dat haar ouders verloren heeft en in het boek bijna wordt aan gerand. Je kan wel concluderen dat ze een zwaar leven heeft waarin veel heftige gebeurtenissen plaats vinden.
Désiré vindt ook dat zijn leven momenteel niet is wat hij gehoopt had, zijn vrouw loopt op alles wat hij doet te zeuren en hij besluit daarom maar om dementie te faken om zo in een verzorgingstehuis te komen en op die manier te ontsnappen aan zijn vrouw. Als Désiré uit het boek De laatkomer van Dimitri Verhulst nou het boek Neem een Geit van Claudia de Breij gelezen had was het misschien wel helemaal niet zo ver gekomen. Hij heeft namelijk spijt dat hij niet eerder gescheiden was, en dit is precies waar Claudia de Breij voor waarschuwt, neem op tijd de juiste beslissing om uit elkaar te gaan. Niet alleen Désiré heeft te kampen met problemen in de relatie. In het boek Roxy het door Esther Gerritsen geschreven boek komt Roxy erachter dat haar man vreemd gaat, ze komt hier achter nadat haar man verongelukt is bij een auto ongeluk. Na het verlies van haar man gaat ze met een paar vrienden en haar dochter met de auto op vakantie en maakt tijdens de reis het nodige mee. In het boek Roxy gaat er maar één persoon dood, dat is bij De verdronkenen van Margriet de Moor helaas niet het geval.

Het boek gaat namelijk over de watersnoodramp die in 1953 plaatsvond en het leven van vele honderden mensen heeft gekost. Wat mensen bij dit soort grote rampen alleen vaak vergeten is dat er ook veel dieren het slachtoffer zijn van zo’n ramp, deze worden vaak niet geëvacueerd en worden dus aan hun lot overgelaten. Na al dit dieren leed is Erik of het klein insectenboek geschreven door een Godfriend Bomans een mooie positieve kijk op het dieren rijk. In het boek neemt Erik een kijkje in hoe het dierenrijk in elkaar steekt. Een ander boek waar een dier een belangrijke rol speelt is De wandelaar van Adriaan van Dis.

Dit boek gaat over een Nederlander, Mulder die in Parijs woont. Op een dag tijdens een van zijn wandelingen komt hij langs een brandend huis waar een hond uitspringt. Hij besluit om voor de hond te zorgen, deze hond speelt in de rest het boek nog een belangrijke rol. In het boek komt zowel Mulder als de lezer er achter wat voor man hij eigenlijk is. Dit is ook het geval in het boek de Reünie van Simone van der Vlugt waarin Sabine opzoekt gaat naar wat er met een klas genootje van haar is gebeurd is op 8 mei 1995, waar het boek mee opent.

Als laatste hebben we nog Het sadistische universum 1 van Willem Frederik Hermans, dit is een essay bundel en heeft dus niet echt een onderwerp. Al begint het eerste hoofdstuk met kritiek op stukken uit Juliette van Sade. Deze Sade is gestorven in een gekkenhuis in Frankrijk, en wat is de hoofdstad van Frankrijk, inderdaad Parijs waar Mulder woont. 

zaterdag 12 maart 2016

Neem een Geit, Claudia de Breij

Zakelijke gegevens:
Auteur(s): Claudia de Breij
Land: Nederland
Pagina's: 240
Uitgever: Lebowski
Datum uitgave: Oktober 2015


Schrijver:
Claudia de Breij wordt geboren op 13 maart, 1975, te Utrecht.
Na een eclatant succesvol doorlopen kleuterschool-, en een al even klaterende lagere school-periode te Hagestein ging Claudia naar de middelbare school. Het KWC in Culemborg. Daar heeft ze acht van haar beste jaren doorgebracht met het volschrijven van de schoolkrant, vanaf haar 16e erg veel op het podium gestaan en tussen de bedrijven door een mavo- havo- en een vwo- diploma gehaald.
In 1995 trok ze terug naar Utrecht en studeerde lafjes Algemene Letteren. Twee jaar later was ze een propedeuse en veel liefdes- en levenservaring rijker. Ze besloot te besluiten, ze durfde te durven: ze stopte met haar studie. Die studie was trouwens sowieso nooit meer dan een dekmantel geweest om te worden wat ze wilde zijn, namelijk cabaretier.
Ze wist dat ze daar niet zo 1,2,3 van zou kunnen leven dus werkte ze achtereenvolgens voor Stadsomroep Utrecht, Radio M, Radio West, RVU’s Kaap de Goede Hoop, BNN United en NPS …& dit is Claudia en AD. In de respectievelijke functies van verslaggever, presentator, columnist en DJ. In 2003 stapte ze over naar de VARA.
Voor die omroep maakte ze t/m april 2007 op 3fm het dagelijkse lunchprogram Claudia d’r op. Verder deed ze op televisie achtereenvolgens VARA Laat, VARA Live, De Wereld Draait Door, Claudia’s Showboot en Thank God it’s Friday.
Claudia de Breij is een echte duizendpoot. Naast bekend te zijn als cabaretière is zij tevens radiomaakster bij 3FM, presentatrice en schrijfster. Met haar sterke overtuigingskracht maar tegelijkertijd kwetsbaarheid op het podium weet zij de zaal te raken en soms zelfs te ontroeren. Haar optredens gaan altijd gepaard met zachte, gevoelige nummers.

Samenvatting:
Niemand vertelt je hoe te leven. Als je kinderen krijgt staan er boekhandels vol opvoedboeken tot je beschikking, maar welke levenslessen krijg je mee als volwassene? Wie vertelt je hoe om te gaan met liefde, dood, vriendschap, ambitie en kinderen? Claudia de Breij (net 40) worstelt met deze vragen en gaat te rade bij een groep wijze mannen en vrouwen. Zij vertellen hoe zíj de dingen hebben aangepakt. Claudia de Breij trekt daar honderd levenslessen uit, en stopt daar ook een paar van haarzelf - en haar kapper - bij.

Mening:
Neem alleen die titel al, Neem een Geit, dat is toch een uitnodiging om het te lezen. Als je puur naar de schrijfstijl kijkt is het erg gemakkelijk te lezen en ook op een leuke manier waardoor je maar door blijft lezen. De inhoud vond ik helaas een beetje tegenvallen. Het boek is verdeeld in allemaal hoofdstukken die allemaal een levensles vertellen. Het begint met allemaal levenslessen die voor eigenlijk iedereen van toepassing is. Alleen verder in het boek gaat het vooral over relatie problemen en dergelijke, heel interessant allemaal als je 40+ bent, maar dat boeit mij niet echt. Maar ik weet nu wel wat het juiste moment is om te scheiden, nu hopen dat ik dat over 10 jaar ook nog weet.

Recensies:

De wandelaar, Adriaan van Dis


Zakelijke gegevens:
Auteur(s): Adriaan van Dis
Land: Nederland
Pagina's: 218
Uitgever: Atlas-Contact
Datum uitgave: Januari 2007

Schrijver:
Adriaan van Dis (1946) groeide op in Bergen, te midden van halfzussen en ouders met een Indische (oorlogs)geschiedenis. Hij debuteerde in 1983 met de novelle Nathan Sid, bekroond met het Gouden Ezelsoor. In de beginjaren negentig schreef hij een aantal reisromans, waaronder Het beloofde land en In Afrika. In 1994 verscheen de uiterst succesvolle roman Indische duinen, over een in Nederland geboren zoon van een Indische familie die wordt opgevoed in de sfeer van verzwegen leed. Dit boek werd bekroond met de Gouden Uil (1995) en de Trouw Publieksprijs en genomineerd voor de Libris-prijs, de AKO-prijs en de Aristeion-prijs. In 1999 kwam de roman Dubbelliefde uit, in 2000 gevolgd door de novelle Op oorlogspad in Japan. In september 2002 verscheen de roman-in-taferelen Familieziek, in 2004 schreef hij het boekenweekessay Onder het zink. Un abécédaire de Paris, begin januari 2007 verscheen de romanDe wandelaar en eind november 2007 Leeftocht, een verzameling verhalen en reportages. In 2010 kwam zijn romanTikkop uit, die genomineerd werd voor de Libris Literatuurprijs. Eind november 2011 publiceerde hij Stadsliefde, waarin de stad Parijs centraal staat. 6 november 2014 verscheen de roman Ik kom terug. De boeken van Adriaan van Dis zijn in vele talen vertaald.

Samenvatting:
'De wandelaar' gaat over Mulder, een zestigjarige Nederlander die in de Franse hoofdstad Parijs woont. Mulder is een rijke en keurige man, die zijn zaken goed voor elkaar heeft. Hij leeft van een erfenis, houdt van mooie en dure kleding en bezoekt graag een tentoonstelling of museum. Elke dag wandelt hij in zijn eentje een vaste route door de stad, op advies van de dokter. Tijdens een van zijn wandelingen komt Mulder langs een kraakpand wat in brand staat. Uit een van de ramen springt een hond naar buiten, recht in zijn armen. De politie denkt dat Mulder het baasje van de hond is en ondervraagt hem. Mulder noemt zichzelf spontaan Nicolas Martin, vanaf dat moment leert de buurt hem onder die naam kennen. Aangezien niemand zich ontfermt over de hond, neemt Mulder hem maar mee. De hond verandert het leven van Mulder. Hij loopt niet meer alleen door de stad, maar samen met de hond. De hond laat hem de stad op een andere manier zien. Ze lopen langs de bedelaars, allochtonen, zwervers, illegalen, hoeren en rebelse jongeren, een kant van het leven die Mulder niet kent. Ook komen ze bij verschillende erediensten van diverse geloven. Mulder, een overtuigd atheïst, komt in aanraking met père Bruno, een Dominicaanse pater die zich inzet voor de armen en illegalen binnen de maatschappij. Met enkele mensen uit deze minderbedeelde stand krijgt hij een speciale band. Zo leert hij de Chinees die in kartonnen dozen leeft, de dakloze vrouw met een prothese, de weduwe Sri en het meisje Fanta, die met brandwonden in het ziekenhuis ligt en goed bevriend is met de hond kennen. Zij veranderen Mulder zodanig dat hij 'goed wil gaan doen', hoewel dit niet altijd door de ontvangers op prijs wordt gesteld. Aan het eind van het verhaal staat Mulder zijn hond af, aan wie hij erg gehecht is geraakt. Hij geeft de hond aan Fanta, het meisje uit het ziekenhuis. En hij heeft een vriend aan een vrouw geholpen, een vrouw van wie hij zelf had kunnen houden.


Mening:
Het boek is geschreven in eenvoudige zinnen en is dus gemakkelijk te begrijpen. Het is zo geschreven dat je je goed met de hoofdpersoon kan identificeren. In het boek komen actuele problemen aan het bod, zoals vluchtelingen en illegalen. Het boek zet de lezer aan het denken over de minder bedeelde mensen in deze samenleving. De dingen die Mulder meemaakte zijn op zich best spannend maar op de een of andere manier voelde ik tijdens het lezen van het boek deze spanning niet. Als je van realistische boeken houdt is dit zeker de moeite waard om te lezen.

Recensies:

vrijdag 11 maart 2016

De laatkomer, Dimitri Verhulst

Zakelijke gegevens:
Auteur(s): Dimitri Verhulst
Land: België
Pagina's:136
Uitgever: Atlas Contact, Uitgeverij
Datum uitgave: mei 2013

Schrijver:
Dimitri Verhulst wordt in 1972 geboren in Aalst. Hij is een ongewenst kind, zijn vader is alcoholist en pleegt huiselijk geweld. Zijn moeder laat hem achter bij zijn vader, met wie hij bij zijn grootmoeder intrekt.
Hij ontvlucht zijn familie en komt terecht bij een pleeggezin, maar ook daar gaat hij weg. Hij belandt in een gezinsvervangend tehuis, maar wil zo snel mogelijk op eigen benen staan en werkt onder andere als pizzaleverancier, toeristische gids op plezierbootjes, ‘duivenstrontschraper’ op kerken en animator (of ‘animatras’, op z’n Verhulst) in Mallorca.
Verhulst eigenlijk debuut is Assevrijdag (1994), maar deze publicatie vind zijn weg naar enkel wat vrienden en bekenden. Met De kamer hiernaast (1999) debuteert hij officieel als schrijver en de verhalenbundel wordt genomineerd werd voor de NRC Literair Prijs. Hij publiceert veelvuldig in verschillende literaire tijdschriften, waaronder Nieuw Wereldtijdschrift, De Brakke Hond en het tijdschrift Underground, waarvan hij redacteur is.
Pas met De helaasheid der dinggen (2006), een genadeloze en hilarische afrekening met zijn jeugd, breekt Verhulst door naar een breed publiek.
In 2003 laat Dimitri Verhulst zich voor het Vlaamse tijdschrift Deus ex Machina enkele dagen opsluiten in het asielcentrum van Arendonk. Hij schrijft er een reportage over, maar verwerkt zijn ervaringen ook in de roman Problemski hotel.
Dimitri Verhulst woont in Wallonië, in de buurt van Huy.

Samenvatting:
Desiré Cordier wordt wakker na een nacht waarin hij weer opzettelijk in zijn bed gescheten heeft. Hij is 74 geworden en de lezer komt er al snel achter dat hij vrijwillig in een tehuis voor seniele bejaarden (Home Winterlicht) heeft plaatsgenomen. Hij wilde na een lang huwelijk van zijn vouw Moniek de Petter af, maar hij was te laf om te scheiden en verzon dat hij aan het dementeren was. Meteen zit er al wat kritiek in de roman: allereerst op de bezuinigingen in de zorg, maar ook wel op de manier waarop het personeel met seniele bejaarden omgaat (ze worden o.a. door de ronde zuster Sonja toegesproken in de “we-vorm”, de patiënten worden geleefd).

Het huwelijk van de twee is verzand geraakt: Desiré leeft een lang leven als bibliothecaris, maar kan niet tegen het gevit van zijn vrouw die op alles iets heeft aan te merken. Zijn sociale contacten zijn z’n petanque- vrienden met wie hij het leven doorneemt en de begrafenissen waarop steeds meer kennissen het leven vaarwel zeggen. Bij een van die bijeenkomsten zegt iemand dat het de volgende keer wel eens Rosa Rozendaal kan zijn. Dat is de jeugdliefde van Désiré, een mooi meisje dat hem vroeger heeft willen verleiden, maar hij had haar nooit durven kussen. Hij heeft haar 50 jaar niet gezien en hoort dat ze nu in een tehuis voor dementen zit. Die feiten brengen hem op de gedachte om dementie voor te wenden. Hij besluit het definitief als zijn vrouw hem te kakken zet tegenover zijn zoon Hugo en dochter Charlotte, als ze hem erectiepillen geeft, om aan te tonen dat hun vader geen seks meer kan en wil bedrijven met Moniek.

Hij gaat dan steeds meer dingen doen (opzettelijk) die hem uiteindelijk in het tehuis moeten brengen:

- Hij gaat opzichtige kleren kopen en weglopen zonder te betalen, waarna hij door de politie wordt aangehouden
- Hij koopt boeken die hij vroeger nooit gekocht zou hebben
- Hij doet theezakjes in de wc-pot en de vuile kopjes in de wasmachine
- Als hij een taart moet gaan halen, komt hij met een broodrooster thuis
- Hij neemt opzettelijk zonder kaartje plaats in een willekeurige trein
- Hij beantwoordt opzettelijk fout een dementietest, waarvoor hij glansrijk slaagt

Het kan dus niet uitblijven dat Désiré Cordier in Home Winterlicht wordt geplaatst. Zijn vrouw en kinderen brengen hem weg naar Home Winterlicht. Grappig is nog de situatie waarin Désiré opmerkt dat ze de caravan vergeten zijn. Die haakt zijn zoon Hugo er dan maar aan vast.

Cordier krijgt een kamertje van vier bij vijf en moet zich aanpassen aan de leefregels van het huis. In het huis heeft Désiré een oud-nazi de titel Kampkommandant Alzheimer meegegeven. De man praat en zingt nog steeds over het roemrijke verleden van de Jodenvervolging.

Om Moniek te pesten doet Désiré net alsof hij haar helemaal niet meer kent en noemt hij haar Camilla. Hij houdt van klassieke muziek op de radio, maar het verplegend personeel vindt dat depressieve muziek en zet vaak tegen zijn zin tralala-meezingers voor hem op om vrolijk te worden.

Inderdaad ziet Désiré zijn oude jeugdliefde terug in het tehuis, maar ze is uiterlijk erg afgetakeld. Toch laat hij zich door het personeel nu verleiden mee te doen aan allerlei activiteiten: bingo, ganzenborden en heel bijzonder het geheugenkoor dat liedjes van vroeger reproduceert.

Op een dag gaat Désiré plaatsnemen in het bushokje van lijn 77 dat het tehuis heeft laten neerzetten om weglopende dementen de baas te kunnen. Naast hem komt een meneer zitten die zegt dat hij hem doorheeft met zijn toneelspel. De man zelf zegt dat hij in het tehuis is gekomen omdat hij wel eens een tijdje gewoon helemaal niet wilde praten.

Désiré begint in het tehuis weer te roken: zijn vrouw Moniek wordt gek als ze dit waarneemt, maar zijn dochter Charlotte reageert anders. Ze is blij omdat ze zelf sinds haar puberteit rookte, maar dat nooit had durven vertellen aan haar ouders. Stiekem roken ze nu samen op een plek in de openbare ruimte waar dit nog mag. Intussen kijkt de verteller naar de demente Rosa. Charlotte komt eigenlijk afscheid nemen: ze zegt dat Moniek de muziek voor de begrafenis al heeft uitgezocht: Elton John en juist aan die zanger heeft Désiré zo’n hekel. Charlotte vertelt dat ze van plan is van Pascal af te gaan. Het is inderdaad haar laatste bezoek. Désiré is van slag als hij merkt dat Rosa verdwenen is: ze zal wel dood zijn en afgevoerd.

Op een dag staan de media voor de deur van het tehuis. Désiré loopt naar de Kampkommandant Alzheimer en zegt dat hij ontmaskerd is: hij was op de vlucht en is verraden. Hij scheldt de man helemaal overhoop.

In het laatste hoofdstukje zegt de verteller dat Moniek aan telefoonvrees lijdt: het laatste telefoontje van zijn dood wacht ze in stress af. Désiré beeldt zich in hoe zijn petanquemakkers over zijn dood praten: hij zal uit het raam gevallen zijn bij het voeren van de vogels met zijn broodkruimels. Hij vraagt zich af hoe ze naar zijn begrafenis komen.

Mening:
Een leuk ironisch boek met een toch wel serieuze boodschap. Persoonlijk vind ik dit de manier om een boodschap te brengen. Het boek zit vol met komische momenten en toch geeft het een beeld van hoe slecht het er met de zorg voorstaat. Af en toe wordt er wel een typisch Belgisch woordje gebruikt maar als Nederlander was het wel goed te begrijpen. Deze Belgische woordjes maakte het voor mij wel een leuker boek door de afwisseling in woorden. Ik had voor het eerst dat ik een boek eigenlijk te kort vond, het had voor mij nog wel een goede 100 pagina's door kunnen gaan.


Recensies:


donderdag 10 maart 2016

Roxy, Esther Gerritsen

Zakelijke gegevens:
Auteur(s): Esther Gerritsen
Land: Nederland
Pagina's: 285
Uitgever: Colibri
Datum uitgave: September 2014

Schrijver:
Esther Gerritsen (1972) debuteerde in 2000 met de verhalenbundel Bevoorrecht bewustzijn en werd direct gezien als een van de grote jonge literaire talenten. Met de twee romans die daarop volgden, Tussen Een Persoon en Normale dagen, bevestigde Gerritsen de verwachtingen. In 2008 verscheen haar derde, alom geprezen roman De kleine miezerige god, in 2010 gevolgd door Superduif. Gerritsen is columnist voor de VPRO Gids.

Samenvatting:
Op haar zeventiende jaar trekt Roxy vanuit haar ouderlijk huis in bij de veel oudere, rijke Arthur, van wie ze een dochtertje Louise krijgt. Haar vader was als vrachtwagenchauffeur weinig thuis en haar moeder is in de jeugd van Roxy vaak dronken. Bij de oudere (57) Arthur vindt ze de bescherming die ze miste en in zijn huis schrijft ze enkele boeken, waarvan alleen de eerste succesvol is, het boek waarin ze afrekende met haar jeugd. Het heet "De Truckersdochter" en beschrijft een reis die ze op haar 13e met haar vader maakte in zijn truck. Het huis van Arthur wordt haar veilige haven. Elke verstoring van het rustige evenwicht werkt verstikkend, zelfs een bezoekje van een monteur. “Eerst zijn er de uren waarin ze op de vreemdeling wacht, dan is het huis al niet meer van haar. Als zo’n man eindelijk aanbelt en ze de deur opent, lijkt de zuurstof het huis te verlaten.”
Maar de twee agenten die op een ochtend voor haar deur staan, moet ze natuurlijk wel binnenlaten. Roxy is intussen 27 jaar. Arthur heeft een auto-ongeluk gehad, hij is op de vluchtstrook gevonden, naakt, met een stagiaire in de auto. Vanaf dat moment loopt het huis van Roxy weer vol met mensen die allemaal iets van haar willen. (Jane, de secretaresse van Arthur, Feike de oppas, haar ouders die bij haar willen blijven logeren om haar te verzorgen en Marcel de begrafenisondernemer die wel erg goed let op de noden en behoeften van Roxy.') Ze voelt zich er ongemakkelijk door. Ze wil het liefst voor alles en iedereen vluchten, maar ze heeft in tegenstelling tot vroeger nu wel een kind voor wie ze moet zorgen.
Jane regelt daarna de begrafenis en daarna willen haar ouders wel in huis komen om voor haar te zorgen. Maar dat benauwt haar. Humorvol is de situatie dat ze met de begrafenisondernemer een seksuele relatie aangaat, maar ze laat het nieuws ook net zo makkelijk uitlekken aan de media, omdat ze wraak wil nemen op overspelige mannen.
Daarna besluit ze dat met zijn drieën toe zijn aan vakantie. Ze stappen in de auto en rijden via België (waar ze weer seks heeft met een verder onbekende man in een hotel ) naar Frankrijk. Ook hier gedraagt ze zich volgens Jane en Feike onverantwoordelijk en die laten dat duidelijk merken. Ze vinden dat ze echt gestoord is.
Roxy neemt contact op met haar vader en vraagt of hij haar wil komen halen. De goede man komt direct naar Zuid-Frankrijk: ze spreken af in Marseille. Intussen heeft Roxy in een opwelling een aantal schapen gedood: ze draait die 's nachts om en de dieren kunnen zich niet meer terugdraaien en sterven door gebrek aan lucht. De volgende morgen zijn er zeven schapen dood. Ze vluchten ook dat hotel weer uit. Roxy wil dat de anderen hun vakantie met Louise voortzetten en dat zij met haar vader terugrijdt. Maar als vader en Roxy elkaar ontmoeten, besluit ze dat toch weer niet te doen en naar Louise terug te keren. Wat er verder gaat gebeuren met Roxy, vermeldt het open einde niet.

Mening:
Ik heb dit boek gelezen omdat het genomineerd was voor de Libris Literatuur prijs, en ik moet zeggen en terecht. Het verhaal sprak me erg aan, al was het niet al te realistisch in mijn ogen, maar door de aparte en gekke dingen die gebeurde in het boek zorgde wel voor dat het een interessant boek bleef. Een voorbeeld hiervan is dat er een stukje in het boek gaat over dat Roxy schapen heeft omgedraaid en deze vervolgens gestorven zijn. Maar zoals ik al aangaf waren dit wel de dingen die het boek een plezier maakte om te lezen.

Recensies:

zondag 6 maart 2016

Is dit een mens, Primo Levi

Zakelijke gegevens:
Auteur(s): Primo Levi
Land: Italië
Pagina's: 216
Uitgever:
Datum uitgave: 1958

Schrijver:
Levi was afkomstig uit een Joods middenklassengezin. Van een baby die vaak ziek was, groeide hij uit tot een frivole en slimme kleuter. Zijn ouders kregen twee jaar na zijn geboorte nog een tweede kind, Anna Maria, met wie hij zijn leven lang een warme band zou hebben. In zijn eerste schooljaren was Primo een geliefd kind. Dit veranderde naarmate hij ouder werd. Zijn kleine postuur, intelligentie en hekel aan sport waren enkele oorzaken waardoor Primo gepest werd. Bovendien keken klasgenoten op hem neer, omdat de familie Levi van Joodse afkomst was. Hoewel het gezin volledig geassimileerd was en de joodse wetten niet werden nageleefd – slechts de joodse feesten werden gevierd, niet uit religieuze overtuiging, maar om de familieband te versterken – werd Primo aangekeken op zijn Joodse achtergrond.

Als puber besloot Primo om chemicus te worden. Na de middelbare school ging hij scheikunde studeren aan de Universiteit van Turijn. Hij behaalde uitstekende resultaten, waardoor hij na zijn studie de kans kreeg om een proefschrift te schrijven. Doordat in het fascistische Italië de anti-Joodse sentimenten voortdurend sterker werden en vanaf 1938 antisemitische wetten van kracht werden, kreeg Levi na zijn promotie geen betrekking aan de universiteit. Ook buiten de academische wereld slaagde hij er niet in een baan te vinden. Dit maakte hem uiterst wanhopig. Al vanaf zijn kindertijd had hij met enige regelmaat met ernstige depressies te kampen. In psychisch opzicht was Levi verre van stabiel. Door het uitblijven van een vaste aanstelling werd hij wanhopig en verhevigde zijn depressie. Tegenover een vriend verklaarde hij zelfmoord te hebben overwogen. Uiteindelijk kon hij onder een valse naam aan de slag in een klein laboratorium.

In 1939 ontdekte Levi zijn liefde voor wandelen in de bergen. Samen met zijn vriend Sandro Delmastro bracht hij veel weekends door in de bergen van Turijn. De fysieke inspanning, het risico en de strijd met de elementen die hier geleverd werd, waren voor hem een uitlaatklep voor alle frustraties in zijn leven. In juni 1940 verklaarde Italië de oorlog aan Groot-Brittannië en Frankrijk en de eerste luchtaanvallen op Turijn volgden al twee dagen later. Levi studeerde verder, maar kreeg een zware klap te verwerken toen bleek dat zijn vader darmkanker had.

Samenvatting:
Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943. Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen. Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open. Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” (blz. 18), maar ze krijgen maar zelden wat.
Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden: zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden. Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld. De anderen leefden twee dagen later niet meer. “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.” (blz. 22)
In de hier op volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp. De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg. Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven.
Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando). (blz. 139) De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang.
In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd. De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter. Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen.
Van de ongeveer 600 Italiaanse joden, die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden.

Mening:
Een erg leuk boek en zeker een aanrader, het heeft bij mij een indruk gegeven van hoe het leven in zo'n kamp nou echt is. Ik heb er bij geschiedenis wel veel over geleerd maar als je het direct van een persoon hoort die het zelf meegemaakt heeft geeft dat wel een ander beeld. Het boek bestaat uit spannende delen alleen er was een stuk, ongeveer net iets na het midden van het boek dat ik het iets te langdradig vond worden. Dus mocht je een beter beeld krijgen van hoe het er in een concentratie kamp aan toegaat is dit zeker een mooi boek om te lezen.


Recensies: